REVIEW GAME - Guitar Hero ΙΙΙ: Θρύλοι του Ροκ, Wii

2024 Συγγραφέας: Ethan Spencer | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 09:03

Όλοι μας ονειρευόμασταν σε ένα ή άλλο στάδιο να καταστρέψουμε ένα γήπεδο ορλεάνικων οπαδών ροκ ενώ έπαιζαν την κιθάρα με μια έντονη αγριότητα στο Boston's Παραπάνω από ένα συναίσθημα αλλά για πολλούς μας, αυτό το όνειρο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει πραγματικότητα, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι μισούν αυτό το τραγούδι και το άλλο μισό από εμάς είναι πολύ τεμπέλης για να μάθουμε την κιθάρα!

Καλά ο ουρανός έλαμψε πάνω μας μια μέρα και μας έδωσε το φανταστικό Ήρωας της κιθάρας, το οποίο μαζί με τη συνέχεια του - το συγκλονιστικά ονομάζεται Ήρωας κιθάρας 2 - επιτρέψαμε, μπροστά σε ένα αλαζονικό ακροατήριο (το σκυλί του σπιτιού), να καταστρέψουμε την κιθάρα σε μια ολόκληρη σειρά τραγουδιών, κάνοντας μας να αισθανόμαστε τόσο τρομακτικοί όσο είμαστε σίγουροι ότι είδαμε.

Δεν είναι λοιπόν έκπληξη αυτό Ήρωας κιθάρας III έχει κυκλοφορήσει φέτος, μετά την τεράστια επιτυχία των προκατόχων της. Η ανασκόπηση της έκδοσης του Wii δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το παιχνίδι έχει αναμφισβήτητα το καλύτερο track-listing μέχρι σήμερα, θα πρέπει να ευχαριστεί τους tattoo-ridden, τρυπημένα-nosed trolls αρκετά για να βγούμε από τους bat-lairs και να πάρει την κιθάρα, αλλά και το παιχνίδι απευθύνεται στον μέσο ανεμιστήρα με μερικά κλασικά όλων των εποχών και μερικά νεότερα πιο χτυπήματα pop-type.

Αυτό το παιχνίδι φλερτάρει με την ιδέα να εμφανίζονται εικονικά ροκ αστέρια και να παίζουν εναντίον σας σε μάχες κιθάρας μέχρι θανάτου, εκτός από το ότι δεν συμβαίνει έτσι. Υπάρχει μόνο ένας κιθαρίστας που πραγματικά θα μπορούσε να ταξινομηθεί τίποτα από ένα «μύθο» και εκτός από αυτόν υπάρχει ο μόνος ένας άλλος λεγόμενος θρύλος του rock οπωσδήποτε. Απλώς εμφανίζεται ως σπατάλη μιας καλής προϋπόθεσης και είναι κρίμα που δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει περισσότερο χρόνο για να αποκτήσουν πραγματικά περισσότερη υποστήριξη από άλλους καλλιτέχνες για να κάνουν πραγματικά το παιχνίδι ξεχωρίζει.

Τα γραφικά του παιχνιδιού δεν έχουν αλλάξει καθόλου και η έκδοση Wii μοιράζεται την ίδια βασική εμφάνιση της έκδοσης PS2. Τα υπόβαθρα και οι χώροι που παίζονται με την εμφάνιση είναι εντάξει αλλά δεν έχει καταβληθεί προσπάθεια και οι περίεργοι χαρακτήρες που μοιάζουν με muppet είναι πίσω. Η έξοδος ήχου πρέπει επίσης να αναφερθεί, καθώς η έκδοση του Wii εμφανίζεται ανεξήγητα μόνο σε mono, γεγονός που είναι ένα συγκλονιστικό λάθος για ένα παιχνίδι που είναι κεντρική υπόθεση που περιστρέφεται γύρω από την ταλάντευση όσο πιο δυνατά μπορείτε.

Καθώς ο καθένας που έχει παίξει τα δύο πρώτα παιχνίδια θα είναι εξοικειωμένος με την κιθάρα και το fretboard έχει περάσει μερικές αλλαγές στην έκδοση Wii. Τώρα βάζουμε το Wiimote μέσα στην κιθάρα, αυτό δίνει στην κιθάρα μια φωνητική λειτουργία καθώς επίσης και πολύ ωραία δίνοντάς σας το φρικτό θόρυβο της έλλειψης μιας σημείωσης μέσω του ηχείου του τηλεχειριστηρίου. Άλλες νέες λειτουργίες είναι η λειτουργία online και συνεταιρισμός, δυστυχώς για την έκδοση του Wii, παρόλο που δεν υπάρχει περιεχόμενο που μπορεί να κατεβάσετε, γεγονός που αποτελεί απογοήτευση.

Μερικά από τα προηγούμενα τραγούδια είναι μια χαρά να κυριαρχήσουν και να παίξουν μέσα, Οπλα και τριαντάφυλλα - Καλώς ήρθες στη ζούγκλα, Οι δολοφόνοι - Οταν ήσουν νέος, Κυλιόμενες πέτρες - Βάψτα μαύρα και το Black Sabbath - ΠαρανοΪκός για να αναφέρουμε μερικές. Θα σκίσετε μέσα από αυτά τα τραγούδια μέχρι τα δάχτυλά σας να είναι μουντά και να αγκαλιάσετε το χαλί σας μέχρι να καεί σε σχεδόν τίποτα.

Η απόλαυση παίρνει ελαφρώς κατηφορική διαδρομή καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται στα μεταγενέστερα τραγούδια, όπου οι πιο σφυρηλατημένοι οπαδοί της ροκ θα απολαύσουν τα κομμάτια των φουσκωτών δακτύλων από τους Slipknot, Metallica και Iron Maiden. Αυτά τα τελευταία τραγούδια είναι μια επιλεγμένη γεύση τόσο μουσικά όσο και σε σχέση με το gameplay. Τα τραγούδια αρχίζουν να γίνονται τόσο σκληρά ώστε μόνο τα θλιβερά Ήρωας της κιθάρας οι οπαδοί θα απολαύσουν τον έλεγχο τους και βρεθήκαμε στο οδυνηρό τέλος κάποιων σπασμών των δακτύλων και των φουσκάλων αφού προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο τέλος κάποιων από αυτά τα τραγούδια. Αυτό είναι όπου το παιχνίδι εξαφανίζεται από το mainstream δημογραφικό και ξεκινά για τα fanboys, οι οποίοι δεν μπορούν να περιμένουν σε τραγούδια εμπειρογνωμόνων, όπως Μέσα από τις πυρκαγιές και τις φλόγες.

Αυτό γίνεται σαφές όταν προσπαθείτε να αμφισβητήσετε τους ανθρώπους μέσω του Διαδικτύου. Παίζοντας πλήρεις ξένους συνήθως καταλήγει με ανθρώπους που επιλέγουν όλα τα υψηλότερα tier τραγούδια που δεν μας αρέσει, ούτε είναι καλοί και με αποτέλεσμα να μας μοιάζουν με berks όταν διαρκούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Η δεύτερη δόση που περάσαμε μέσα σε μια ημέρα ή έτσι, αλλά αυτή η είσοδος στο franchise έχει ανεβάσει πραγματικά τη δυσκολία στο σημείο ότι δεν γίνεται πλέον διασκεδαστικό προς το τέλος.

Όλα τα πράγματα που εξετάστηκαν, όμως, ο αριθμός των τραγουδιών που μας αρέσει και απολαμβάνουμε να παίζουμε είναι σημαντικά μεγαλύτερος από τους δύο προηγούμενους (χωρίς να υπολογίζουμε Ροκ τη δεκαετία του '80 το πακέτο επέκτασης), και είναι υπέροχο να τα κυριαρχήσετε και να αναδείξετε, το οποίο είναι ένα από τα κύρια αξιοθέατα του παιχνιδιού. Υπάρχει κάτι για αυτή την προσθήκη, αν και αυτό δεν φαίνεται να είναι τόσο διασκεδαστικό όσο οι προηγούμενες συμμετοχές και έχει κάτι να κάνει με το παιχνίδι που δεν ξέρει ποια κατεύθυνση θα πάει μέσα. Είναι τυρώδες, προσκαλούν τους φίλους σας γύρω και να έχουν ένα παιχνίδι γέλιο; Ή είναι κάτι για να περάσετε ώρες πρακτική και mastering; Το παιχνίδι αισθάνεται μπερδεμένο.

Εάν είστε fan της σειράς αν και αξίζει την αγορά, αλλά αν είστε αρχάριος στο franchise θα συνιστούσαμε να ξεκινήσετε με μία από τις προηγούμενες συμμετοχές. Όχι μόνο θα είναι μια πιο σταθερά ευχάριστη εμπειρία, θα ολοκληρώσετε επίσης το παιχνίδι με μια υψηλότερη αίσθηση αυτοεκτίμησης, η οποία είναι πάντα ένα πρόσθετο επίδομα.

[ιστορία του Ντέιβιντ Σκάρμπορο]